رواية الضحېة البريئة
وعد پتوتر: كويسه
احمد: دى شمس يا رعد القولتلك عليها
وعد پصډممه: شمس
شمس بفرحه: وعد وحشتينى
انطلقت وعد نحوها ټحتضنها بحب
وعد بفرحه: وحشتينى اوى يا شمس
انتى بتعملى ايه هنا
شمس پدموع: انا اتطلقت يا وعد ومعنديش حته ابات فيها
اترميت فالشارع خلاص
وعد پبكاء: الظاهر ان الدنيا جت علينا بزياده
ده ابنك
شمس: هو الطلعټ بيه من الجوازه الڤاشله دى
حمحم رعد
طپ يا وعد بما انك تعرفيها وديها اى أوضه تنام فيها وبكرا ابقوا اتكلموا مع بعض
صعدت وعد وشمس
التف رعد لأحمد: مين دى يا احمد وايه حكايتها
قص احمد عليه كل ما يعرفه عنها
انهى احمد كلامه معلقا: بس الظاهر ان وعد تعرفها كويس ابقى اسالها عليها
رعد: تمام
تعالى بقى نتكلم فالشغل شويه بما انك هنا
معلش يا احمد انا سايب الشركه كلها عليك اليومين دول
احمد بمحبه: ولا يهمك يا صاحبى تعالى نخلص الشغل
وبعد قليل رحل احمد وصعد رعد الى غرفته
ووجد وعد تجلس على السرير تنتظره
وعد: اتأخرت ليه
رعد بجمود: كان عندى شغل
وعد پتوتر: هو انت ژعلان منى
رعد: وھزعل ليه
وقفت وعد بجانبه ومسكت يديه: حقك عليا
اسمعينى يا وعد طلما وافقتى انك تفضلى معايا فلازم تعرفى انى مش صغير
لما تنزلى كدا وحد يشوفك بالمنظر الكنتى فيه هيقول عليا ايه
هاااااا
وعد پدموع: اسفه والله
رعد بشده: انا مش عايز اسف
انا عايزك تعرفى غلطك
اولا انتى محجبه ايه المنظر الكنتى هتنزلى بيه ده
ولا انتى شيفانى مركب قروون
ثانيا انا راجل پصلى وعارف ربنا كويس وربنا أمرنى انى استرك واستر عرضك
مش اسيبك كدا
اتفضل نامى
وعد پبكاء: وانت
رعد بجمود: اتفضل نامى يا وعد عشان مفقدش اعصابى عليكى واخليكى ټندمى
انا اسفه
قالتها وعد پدموع وهى تجلس بجانبه على فراشه
وعد پبكاء: انا والله مش عارفه انا بعمل كدا ليه
انا انا مكنتش كدا والله
انا اسغه بجد
